HISTORIA
Lasocice są dużą wsią położoną kilkanaście kilometrów od Leszna. W XVI w.wieś była własnością rodziny Leszczyńskich związanych z Reformacją, co w sposób bezpośredni przełożyło się na historię miejscowości.
Około 1560 r. Rafał Leszczyński przekazał przybyłym na te tereny Braciom Czeskim kościół znajdujący się w Lasocicach. Uważa się, że kościół ten został zbudowany przez arian. Bracia Czescy dysponowali kościołem do 1652 r. lub 1662 r. (różne daty w różnych źródłach), kiedy to utracili budynek kościelny z domem duchownego i z ziemią na rzecz katolików, choć w tamtym czasie nie było ich we wsi lub było ich bardzo mało. Prawdopodobnie dlatego biskup rzymskokatolicki z Poznania zgodził się na odłożenie przejęcia budynku do czasu, gdy ewangelicy zbudują nową świątynię.
Na początku istnienia zboru w Lasocicach należała do niego szlachta polska ze Wschowy, Osiecznej, Długich Starych, Długich Nowych, Olbrachci, Włoszakowic oraz pobliskich miejscowości.
Pierwszym duchownym w Lasocicach był Georg Graft z Międzyrzecza na Morawach, który pozostawał na urzędzie między 1560 r. a 1572 r. W latach 1572-1575 znajdował się w Poznaniu, później wrócił na Morawy, gdzie otrzymał urząd w mieście Fulnek. Tam też zmarł w 1581 r.
Kolejnym duszpasterzem parafii był Gregor Moller, wcześniej przebywający w kościele św. Piotra w Poznaniu. Został wysłany najprawdopodobniej do Lasocic z powodu braków wykształceniu z zakresu języków klasycznych, co ceniła sobie szlachta polska a co nie było konieczne na wsi. Poza tym brakiem, był człowiekiem wykształconym „bibliotekę niemiecką miał porządną, wiele czytał i pisał”, jak można przeczytać w nekrologu. Zmarł w Lasocicach w 1604 r.
Z przełomem XVI i XVII w. w Lasocicach wiąże się z nazwisko Martin’a Gratian’a Gerlich’a. Pochodził on z chłopskiej rodziny, jednak patron Andrzej Leszczyński dostrzegł w nim przyszłego duchownego Jednoty i wysłał go na studia za granicą. Po ukończeniu studiów był kaznodzieją Leszczyńskiego. Przebywał również w Siedlisku (Carolath) ale powrócił do Beresteczka - siedziby rodziny Leszczyńskich. Od 1605 r. był pastorem w parafii czeskobraterskiej w Lesznie, skąd przeniesiono go do Ostroroga. Po wielu staraniach, udało mu się wrócić do Leszna, gdzie zmarł. Pod koniec życia w pracy duszpasterskiej wspomagał go bratanek, również z Lasocic, który nosił takie samo imię i nazwisko.
Na początku XVII w. parafia miała plebejski charakter - odmienny od tego, jaki miała u swojego zarania. W Lasocicach nie było dworu, czy folwarku. Do parafii należeli poza mieszkańcami Lasocic, mieszkańcy Przybyszewa, choć Przybyszewscy byli luteranami Z uwagi na charakter zgromadzenia, nie byli tu potrzebni duchowni ze znajomością języków klasycznych, o czym już wspomniano.
Paul Fabricius (Schmidt) - duchowny lasocickiej parafii w latach 1603-1635 zmarł podczas ucieczki przed wojskami polskim w lesie pod Lesznem. Następca Fabriciusa - David Ursinus został przeniesiony do wsi z parafii czeskobraterskiej w Lesznie. Jego nazwisko pojawia się w kontekście synodu Jednoty w Ostrorogu, który odbył się w 1618 r. W latach 1613-1627 w aktach Jednoty istnieje luka w aktach synodowych i gdyby nie dokumenty sporządzone przez Ursinusa na wspomnianym synodzie, niewiele można by się dowiedzieć o życiu Kościoła z tego okresu.
W latach 1644-1661 stanowisko kaznodziei w Lasociach obejmuje syn Paula Fabriciusa - Andreas Fabricius. Po 1664 r. duże zgromadzenie czeskobraterskie, jakie znalazło się w miejscowości, kończy budowę nowej świątyni przekazując poprzednią katolikom. (Niektóre źródła podają 1663 r. jako rok ukończenia budowy.) W czasie jego posługi duszpasterskiej następuje w Wielkopolsce szybki spadek parafii czeskobraterskich ze względu na postępy kontrreformacji. Z 25 lub 26 zborów (liczbę trudno ustalić jednoznacznie) na przełomie 1608 i 1609 r., w 1655 r., czyli w roku wybuchu wojny szwedzkiej, pozostało jedynie 6 parafii, w tym lasocicka.
Z czasów Andreasa Fabriciusa zachowały się też zapiski o wizytacjach odbytych w parafii w 1645 , 1648, 1653 r. Ujawniły one, że parafianie chodzą do karczmy, piją alkohol, tańczą i grają w karty, chodzą na jarmarki do Święciechowy, młodzież spotykała się na prządkach. Takie zachowanie nie licowało z rygoryzmem obyczajowym, który miał charakteryzować Braci Czeskich. Duchowni byli bezsilni wobec poczynań parafian, choć synod zażądał od patronów, by w karczmach nie podawano piwa. Ci z kolei odmówili bojąc się o spadek dochodów. Z czasem zwyczaje jeszcze mniej odpowiadały oczekiwaniom a wzrost zamożności i napływu ludności śląskiej nasilał problem. Martin Gertig - senior Jednoty pochodzący z Lasocic zrezygnował z naciskania na patronów uznając, że świecka zwierzchność nie pomaga w utrzymaniu morale parafii.
Wizytacje seniora miały także ciekawy przebieg - wszyscy zbierali się z seniorem w kościele, a po wspólnej modlitwie kobiety opuszczały kościół. Następnie senior omawiał sprawy bieżące z życia parafii, zarówno kwestie finansowe, jak i dopytywał o ocenę posługi duszpasterskiej.
Andreas Fabricius opuścił parafię podczas potopu szwedzkiego, jak z resztą większość duchownych czeskobraterskich. Wrócił do Lasocic wiosną 1660 r. nie opuszczając już parafii aż do czasu odejścia z urzędu.
Kolejnym duchownym był Caspar Hartmann, o którym niewiele wiadomo poza datami pełnienia urzędu: 1663-1676 r. O jego następcy - Johann’ie Sigismundus’ie wiemy, że przybył na urząd w 1665 r. a opuścił go w 1676 r. z powodu przeniesienia do Torunia, gdzie zmarł w 1697 r.
Heinrich Christof Vechner ze Śląska pełnil urząd od 1695 r. do 1736 r., nieznane są daty przybycia na urząd i jego złożenia przez kolejnego duchownego Johann’a Ernst’a Vigilantius’a. Od czasu Synodu w Lesznie w 1777 r., zapewne za czasów Vigilantius’a, duchowni z Lasocic mogli sporządzać akty luteranów z Lasocic, o ile ci nie chcieli, by zajmowała się tym parafia luterańska św. Krzyża w Lesznie.
Po Vigilantius’ie kolejnym duszpasterzem był Georg Dütschke, ordynowany na urząd w 1806 r., który zmarł w 1846 r. W 1847 r. urząd lasocicki objął Johann Ernst Leutert, który pełnił go do 1863 r., kiedy to przeszedł na emeryturę.
Karl David Paul Schiedewitz od 1856 do 1861 r. pełnił urząd kaznodziei popołudniowego we Wrocławiu, w 1862 r. został zastępcą duszpasterza w Revier, by w 1863 r. przyjechać do Lasocic. Pozostawał tu do 1873 r., kiedy to przeniesiono go na urząd w zamku w Kottbus.
Następnym duszpasterzem był Paul Wüchner, który przybył w 1873 r. z Twardogóry (Festenberg), gdzie był kaznodzieją i rektorem. W 1882 r. przeniesiono go na urząd diakona do Gubina.
Theodor Siegert, wcześniej kaznodzieja pomocniczy w Śremie, został powołany na tutejszy urząd pastorski w 1884 r., w 1890 r. przeniesiony do Słupska.
Ostatnim duszpasterzem w Lasocicach w XIX w. był Maximilian Hippler, wcześniej kaznodzieja pomocniczy w Odolanowie. Został powołany na urząd w 1890 r. Przyjął on parafię liczącą około 730 wiernych będących rolnikami, mieszkańcami Lasocic i okolicznych nielicznych wiosek.
W drugiej połowie XIX w. ze względu na brak duchownych reformowanych, stanowisko duchownego niejednokrotnie obejmowali luteranie a pod koniec wieku parafia uległa terytorializacji.
Lista duchownych:
1560 – 1572 Georg Erast
1572 – 1604 Gregor Moller
1604 – 1635 Paul Fabricius
1644 – 1661 Andreas Fabricius
1663 – 1665 Caspar Hartmann.
1665 – 1676 Johann Sigismund
1695 – 1736 Heinrich Christof Vechner
1806 – 1846 Georg Dütschke,
1847 – 1863 Johann Ernst Leutert.
1863 – 1873 Karl David Paul Schiedewitz
1873 – 1882 Paul Wüchner,
1884 – 1890 Theodor Siegert
1890 – 1933 Maximilian Hippler
1969-1981 Wladyslaw Szukalski
W 1929 r. postanowiono zbudować nowy kościół i zburzono poprzedni. Ta druga świątynia została poświęcona 26 października 1930 r. i stoi do dzisiaj służąc parafii rzymskokatolickiej.
Pierwszym proboszczem w nowym kościele był ks. Władysław Szukalski(ur.1934). Proboszcz w latach 1969 - 1981.
Na początku istnienia zboru w Lasocicach należała do niego szlachta polska ze Wschowy, Osiecznej, Długich Starych, Długich Nowych, Olbrachci, Włoszakowic oraz pobliskich miejscowości.
Pierwszym duchownym w Lasocicach był Georg Graft z Międzyrzecza na Morawach, który pozostawał na urzędzie między 1560 r. a 1572 r. W latach 1572-1575 znajdował się w Poznaniu, później wrócił na Morawy, gdzie otrzymał urząd w mieście Fulnek. Tam też zmarł w 1581 r.
Kolejnym duszpasterzem parafii był Gregor Moller, wcześniej przebywający w kościele św. Piotra w Poznaniu. Został wysłany najprawdopodobniej do Lasocic z powodu braków wykształceniu z zakresu języków klasycznych, co ceniła sobie szlachta polska a co nie było konieczne na wsi. Poza tym brakiem, był człowiekiem wykształconym „bibliotekę niemiecką miał porządną, wiele czytał i pisał”, jak można przeczytać w nekrologu. Zmarł w Lasocicach w 1604 r.
Z przełomem XVI i XVII w. w Lasocicach wiąże się z nazwisko Martin’a Gratian’a Gerlich’a. Pochodził on z chłopskiej rodziny, jednak patron Andrzej Leszczyński dostrzegł w nim przyszłego duchownego Jednoty i wysłał go na studia za granicą. Po ukończeniu studiów był kaznodzieją Leszczyńskiego. Przebywał również w Siedlisku (Carolath) ale powrócił do Beresteczka - siedziby rodziny Leszczyńskich. Od 1605 r. był pastorem w parafii czeskobraterskiej w Lesznie, skąd przeniesiono go do Ostroroga. Po wielu staraniach, udało mu się wrócić do Leszna, gdzie zmarł. Pod koniec życia w pracy duszpasterskiej wspomagał go bratanek, również z Lasocic, który nosił takie samo imię i nazwisko.
Na początku XVII w. parafia miała plebejski charakter - odmienny od tego, jaki miała u swojego zarania. W Lasocicach nie było dworu, czy folwarku. Do parafii należeli poza mieszkańcami Lasocic, mieszkańcy Przybyszewa, choć Przybyszewscy byli luteranami Z uwagi na charakter zgromadzenia, nie byli tu potrzebni duchowni ze znajomością języków klasycznych, o czym już wspomniano.
Paul Fabricius (Schmidt) - duchowny lasocickiej parafii w latach 1603-1635 zmarł podczas ucieczki przed wojskami polskim w lesie pod Lesznem. Następca Fabriciusa - David Ursinus został przeniesiony do wsi z parafii czeskobraterskiej w Lesznie. Jego nazwisko pojawia się w kontekście synodu Jednoty w Ostrorogu, który odbył się w 1618 r. W latach 1613-1627 w aktach Jednoty istnieje luka w aktach synodowych i gdyby nie dokumenty sporządzone przez Ursinusa na wspomnianym synodzie, niewiele można by się dowiedzieć o życiu Kościoła z tego okresu.
W latach 1644-1661 stanowisko kaznodziei w Lasociach obejmuje syn Paula Fabriciusa - Andreas Fabricius. Po 1664 r. duże zgromadzenie czeskobraterskie, jakie znalazło się w miejscowości, kończy budowę nowej świątyni przekazując poprzednią katolikom. (Niektóre źródła podają 1663 r. jako rok ukończenia budowy.) W czasie jego posługi duszpasterskiej następuje w Wielkopolsce szybki spadek parafii czeskobraterskich ze względu na postępy kontrreformacji. Z 25 lub 26 zborów (liczbę trudno ustalić jednoznacznie) na przełomie 1608 i 1609 r., w 1655 r., czyli w roku wybuchu wojny szwedzkiej, pozostało jedynie 6 parafii, w tym lasocicka.
Z czasów Andreasa Fabriciusa zachowały się też zapiski o wizytacjach odbytych w parafii w 1645 , 1648, 1653 r. Ujawniły one, że parafianie chodzą do karczmy, piją alkohol, tańczą i grają w karty, chodzą na jarmarki do Święciechowy, młodzież spotykała się na prządkach. Takie zachowanie nie licowało z rygoryzmem obyczajowym, który miał charakteryzować Braci Czeskich. Duchowni byli bezsilni wobec poczynań parafian, choć synod zażądał od patronów, by w karczmach nie podawano piwa. Ci z kolei odmówili bojąc się o spadek dochodów. Z czasem zwyczaje jeszcze mniej odpowiadały oczekiwaniom a wzrost zamożności i napływu ludności śląskiej nasilał problem. Martin Gertig - senior Jednoty pochodzący z Lasocic zrezygnował z naciskania na patronów uznając, że świecka zwierzchność nie pomaga w utrzymaniu morale parafii.
Wizytacje seniora miały także ciekawy przebieg - wszyscy zbierali się z seniorem w kościele, a po wspólnej modlitwie kobiety opuszczały kościół. Następnie senior omawiał sprawy bieżące z życia parafii, zarówno kwestie finansowe, jak i dopytywał o ocenę posługi duszpasterskiej.
Andreas Fabricius opuścił parafię podczas potopu szwedzkiego, jak z resztą większość duchownych czeskobraterskich. Wrócił do Lasocic wiosną 1660 r. nie opuszczając już parafii aż do czasu odejścia z urzędu.
Kolejnym duchownym był Caspar Hartmann, o którym niewiele wiadomo poza datami pełnienia urzędu: 1663-1676 r. O jego następcy - Johann’ie Sigismundus’ie wiemy, że przybył na urząd w 1665 r. a opuścił go w 1676 r. z powodu przeniesienia do Torunia, gdzie zmarł w 1697 r.
Heinrich Christof Vechner ze Śląska pełnil urząd od 1695 r. do 1736 r., nieznane są daty przybycia na urząd i jego złożenia przez kolejnego duchownego Johann’a Ernst’a Vigilantius’a. Od czasu Synodu w Lesznie w 1777 r., zapewne za czasów Vigilantius’a, duchowni z Lasocic mogli sporządzać akty luteranów z Lasocic, o ile ci nie chcieli, by zajmowała się tym parafia luterańska św. Krzyża w Lesznie.
Po Vigilantius’ie kolejnym duszpasterzem był Georg Dütschke, ordynowany na urząd w 1806 r., który zmarł w 1846 r. W 1847 r. urząd lasocicki objął Johann Ernst Leutert, który pełnił go do 1863 r., kiedy to przeszedł na emeryturę.
Karl David Paul Schiedewitz od 1856 do 1861 r. pełnił urząd kaznodziei popołudniowego we Wrocławiu, w 1862 r. został zastępcą duszpasterza w Revier, by w 1863 r. przyjechać do Lasocic. Pozostawał tu do 1873 r., kiedy to przeniesiono go na urząd w zamku w Kottbus.
Następnym duszpasterzem był Paul Wüchner, który przybył w 1873 r. z Twardogóry (Festenberg), gdzie był kaznodzieją i rektorem. W 1882 r. przeniesiono go na urząd diakona do Gubina.
Theodor Siegert, wcześniej kaznodzieja pomocniczy w Śremie, został powołany na tutejszy urząd pastorski w 1884 r., w 1890 r. przeniesiony do Słupska.
Ostatnim duszpasterzem w Lasocicach w XIX w. był Maximilian Hippler, wcześniej kaznodzieja pomocniczy w Odolanowie. Został powołany na urząd w 1890 r. Przyjął on parafię liczącą około 730 wiernych będących rolnikami, mieszkańcami Lasocic i okolicznych nielicznych wiosek.
W drugiej połowie XIX w. ze względu na brak duchownych reformowanych, stanowisko duchownego niejednokrotnie obejmowali luteranie a pod koniec wieku parafia uległa terytorializacji.
Lista duchownych:
1560 – 1572 Georg Erast
1572 – 1604 Gregor Moller
1604 – 1635 Paul Fabricius
1644 – 1661 Andreas Fabricius
1663 – 1665 Caspar Hartmann.
1665 – 1676 Johann Sigismund
1695 – 1736 Heinrich Christof Vechner
1806 – 1846 Georg Dütschke,
1847 – 1863 Johann Ernst Leutert.
1863 – 1873 Karl David Paul Schiedewitz
1873 – 1882 Paul Wüchner,
1884 – 1890 Theodor Siegert
1890 – 1933 Maximilian Hippler
1969-1981 Wladyslaw Szukalski
W 1929 r. postanowiono zbudować nowy kościół i zburzono poprzedni. Ta druga świątynia została poświęcona 26 października 1930 r. i stoi do dzisiaj służąc parafii rzymskokatolickiej.
Pierwszym proboszczem w nowym kościele był ks. Władysław Szukalski(ur.1934). Proboszcz w latach 1969 - 1981.
Poniżej kilka starych fotografii.Więcej zdjęć na zaprzyjaźnionej stronie www.weisske.net/lasocice .
CZASY WSPÓŁCZESNE
Obecnie parafia liczy ok. 1100 osób.
W 2005 roku zostały zakończone prace remontowe. Zostało odmalowane całe wnętrze kościoła, odnowione ławki, chór, główny obraz oraz całe prezbiterium wraz z Ołtarzem głównym. W dzień odpustu 8.12.2006 odbyła się uroczysta Msza Św. z obrzędem konsekracji kościoła. Mszy Św. przewodniczył obecny ks. arcybiskup metropolita poznański Stanisław Gądecki.
W lutym 2007 roku ks. proboszcz Andrzej Szulc został przeniesiony do parafi Włoszakowice. Miejsce proboszcza w parafi Lasocice zajął ks. Józef Wilk.
W 2007 roku trwały prace remontowe na terenie wokół kościoła. Głównym celem był remont probostwa. Całe probostwo wraz z salką katechetyczną zostało otynkowane i wymieniono dachówkę.
W 2010 i 2011r. ścieżka do probostwa została wyłożona kostką brukową, a teren przed kościołem zazielenił się od zasadzonych drzewek, krzewów i trawy. Jesienią tego została wyłożona kostka brukowa prowadząca do zakrystii, a w następnym roku 2012 kostkę wyłożono wokół kościoła.
Serdecznie zapraszamy jednocześnie do obejrzenia Kroniki parafii Lasocice która znajduje się tutaj na naszej stronie internetowej.
WSPOMNIENIA PARAFIAN O PIERWSZYM PROBOSZCZU:
KS. WŁADYSŁAW SZUKALSKI
KS. WŁADYSŁAW SZUKALSKI
Ks. Władysław Szukalski - pierwszy proboszcz parafii Lasocice
Urodził się 10 maja 1934 r. w Jaskółkach k. Ostrowa Wlkp. w rodzinie rolnika Jana i Pelagii z d. Topolaw. Po szkole podstawowej w Radłowie uczył się w szkole katolickiej – Oddział Humanistyczny w Wolsztynie. Zakończył ją egzaminem dojrzałości w 1953 r. Po maturze wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk Abp. Antoniego Baraniaka 28.06.1959 w Poznaniu.
W 1969 r. wyodrębniono kościół filialny w Lasocicach z wszelkimi prawami potrzebnymi do sprawowania wszechstronnej opieki duszpasterskiej. Rektorem tego ośrodka duszpasterskiego – po epizodzie z ks. Sikorskim – został od 02.09.1969 ks. Władysław Szukalski (po wikariacie w leszczyńskiej farze).
Rezydowanie w Lasocicach zaczął ks. Władysław od zamieszkania u rodziny Marianny Hamernik (1901 – 1985) – (obecnie ul. Słoneczna 34) w jednym pokoju, gdyż probostwo było zamieszkane przez 5 rodzin. Pierwszy odpust 08.12.1969 r. organizował u Hamernikowej. W 1970 r. Maria Stanek (1922 – 1993) wyprowadziła się do Bachorskich (na role, a została – ponad 20 lat). Rodzina Półcieniczaków „dostała” mieszkanie w Lesznie (Nowy Rynek). Po remoncie (m.in. wyodrębnieniu łazienki) wprowadził się ks. Władysław do pokoju Półcieniczakach (przy salce od strony kościoła). Od 1970 r. księża rekolekcjoniści mieszkali w pokoiku (po Stankowej) balkonowym i odpusty były „przyjmowane” na probostwie. Później wyprowadzili się Roszakowie (Władysław i Wanda z dziećmi) ok. 1973 r. do domku odstąpionego im przez Marczakową (ul Słoneczna 50). Były problemy z opuszczeniem probostwa przez rodzinę Samolaków, którzy budowali się przy ulicy (obecnie Słonecznej). A do śmierci mieszkała Stanisława Pawlak (1893 – 1975) na probostwie.
Równocześnie z probostwem modernizował kościół i jego otoczenie. W 1971 r. zamontowano soborowy ołtarz wykonany przez Ludwika Gorgolika (1914 – 1974, który mieszkał koło św. Jana). Obejście kościoła ogrodzono do końca (od południa i zachodu). Położono płyty na wejściu i dookoła kościoła. W połowie lat 70-tych XX w. odnowiono obraz w ołtarzu i pomalowano kościół. Uporządkowano place przed kościołem (między ul. Kościelną a ul. Słoneczną) wycinając krzewy i drzewa, zasypując dół po wadze do wozów (przeniesionej do bazy SKR za torami) czyli towarów masowych (m.in. węgla, buraków cukrowych) oraz cmentarz grzebalny (m.in. uzupełniając mur od strony Wencla).
„Swój chłop” jak mówili mieszkańcy wsi niezależnie od tego czy byli robotnikami czy rolnikami. Zaktywizował ks. Władysław bardzo Radę Parafialną (której przewodniczył Marian Dolata) i wszystkich wiernych, którzy pracowali „w czynie społecznym” zwożąc swymi konikami płyty (z Leszna) na „chodnik do kościoła” czyli „piasek” na wyrównanie placu (obecnie parkingu), ale także porządkując i dekorując swe obejścia i całą trasę przyjęcia Ikony Matki Bożej Częstochowskiej – Czarnej Madonny 11.11.1977 r. Ta praca koło świątyni ale i duchowa znalazła uznanie poznańskiego arcybiskupa Jerzego Stroby, który wydał dekret o ustanowieniu parafii w Lasocicach z dniem 08.12.1980 r. Dekret ten zatwierdziły władze wojewódzkie w Lesznie.
Dla ks. Władysława Szukalskiego, pierwszego katolickiego proboszcza w Lasocicach (po ponad 400 latach) wiara w Boga była oczywista i niezbędna jak oddech – Bez pierwszej i drugiego – nie ma życia. To on „zaszczepił” w nas nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy (we wtorki jak w farze leszczyńskiej).
Równocześnie był tak bogaty duchem, choć normalnym człowiekiem, że rozumiał potrzeby, oczekiwania i bolączki swych parafian. Nie oburzał się, nie potępiał ludzi lecz z nimi rozmawiał. Starał się poznać źródło takiego, a nie innego postępowania i pokazywał jak można problem rozwiązać z katolickiego punktu widzenia. Jakie sankcje dotkną osobę nie przestrzegającą Przykazań Bożych i prawa kanonicznego.
Nie „przypinał łatki”, nie „segregował ludzi”, nie gardził nimi (bo biedny, bo stary, bo alkoholik), nie słuchał, a przynajmniej nie kierował się plotkami. Przez to zyskiwał szacunek także tych, którym „nie dał się wodzić za nas”. Nie dyskredytował ludzi za tą czy inną błahostkę, ale jak prawdziwy gospodarz podpowiadał i sam robił co mógł optymalnie w miarę możliwości własnymi środkami i ludźmi. Dlatego tak utrwalił się w naszych sercach i głowach.
Jak gospodarz „użyźnił” ziemię, która go wydała 11 czerwca 1981 r. w Jaskółkach k. Ostrowa Wlkp. w 47 wiośnie życia, a 22 – kapłaństwa. Spoczął w grobie rodzinnym w Pogrzybowie. Mam w Bogu nadzieję, ze teraz szczęśliwy z radością nadal uprawia Boże niwy.
Lasocice, AD. 2013.05.30 Wspomina: Wanda Żylińska
32 rocznica śmierci ks. proboszcza Władysława Szukalskiego
Ks. Szukalski urodził się 10.05.1934 r. w Jaskółkach k. Ostrowa. Wyświecony został na kapłana 29.06.1959 r. przez arcybiskupa Antoniego Baraniaka. Do Lasocic przybył 02.09.1969 r. z fary leszczyńskiej jako wikariusz Święciechowy z rezydencją w Lasocicach. W związku z tym, że probostwo od czasów powojennych zamieszkałe było przez 5 rodzin, ks. Władysław zmuszony był zamieszkać u p. Hamernikowej – obecnie ul. Słoneczna 34 w jednym pokoju. Pomimo trudnych warunków lokalnych 8 grudnia zorganizowano uroczystość odpustową z poczęstunkiem. W ciągu roku udało się przeprowadzić z probostwa 2 rodziny. Dzięki temu zyskano 3 pomieszczenia i po przebudowie ks. Władysław mógł się wprowadzić na probostwo. Całkowicie probostwo zostało uwolnione od lokatorów dopiero w 1975 r. Toteż przystąpiono do generalnego remontu. W między czasie położono chodniki i wybudowano mur od strony południowej i zachodniej. W 1971 r. wykonano i ustawiono ołtarz przy którym kapłan odprawiał mszę św. Zwrócony twarzą do ludu. Przed nawiedzeniem obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej pomalowano kościół. Uporządkowano plac przed kościołem (obecny parking), powycinano drzewa, krzewy, zasypano dół po wadze. Pomimo starań o zatwierdzenie parafii przez ks. arcybiskupa Baraniaka oraz ustanowienie rady parafialnej u władz Leszna nastąpiło to dopiero 8.12.1980 r. i ks. Władysław został pierwszym naszym proboszczem. Niestety odszedł od nas niespodziewanie 11.06.1981 r. u swojego brata w Jaskółkach w 47 roku życia i 22 roku swojej posługi kapłańskiej. Był człowiekiem, który mocno utrwalił się w pamięci starszych parafian. Wykazał się ogromną wiarą, skromnością, pracowitością, delikatnością, łagodnością. Służył chętnie dobrą radą, pomocą i dobrym słowem, był dobrym gospodarzem. Mimo, że tak szybko od nas odszedł, pozostanie na zawsze obecny w naszej pamięci jako bardzo inteligentny i wzorowy duszpasterz. Jesteśmy blisko zmarłego w modlitwie pełnej miłości i wdzięczności. Ks. Władysław pochowany jest w Pogrzybowie k. Ostrowa.
Wspomina: Lucyna Swora z d. Bachorska
Msze Święte w dni
powszednie:
godz. 17:00
Msze Święte w soboty:
godz. 17:00
powszednie:
godz. 17:00
Msze Święte w soboty:
godz. 17:00
Msze Święte w Niedziele
i Uroczystości:
godz. 8:00; 10:30
godz. 8:00; 10:30
Spowiedź Św. :
codziennie 30 minut przed Eucharystią
Adoracja Najświętszego Sakramentu:
w czwartki o godz. 16:30
-------------------------------------------
w czwartki o godz. 16:30
-------------------------------------------
Ojciec Święty
Papież Franciszek
Papież Franciszek
Metropolita Poznański
Abp. Stanisław Gądecki
-------------------------------------------
Diecezja: Poznańska
Dekanat: Święciechowski
-------------------------------------------
Abp. Stanisław Gądecki
-------------------------------------------
Diecezja: Poznańska
Dekanat: Święciechowski
-------------------------------------------